"Μαθητές και δάσκαλοι", από το "Τετράδιο" του Δ. Σαραντάκου
Στο λογοτεχνικό-και όχι μόνο-ιστολόγιο του συγγραφέα Ν. Σαραντάκου «Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία», βρίσκουμε σε συνέχειες το αφήγημα του πατέρα του, Δ. Σαραντάκου, με τίτλο «Μαθητές και δάσκαλοι». Ανάμεσα σε άλλα κατατοπιστικά και ενδιαφέροντα που σημειώνει ο συγγραφέας, διαβάζουμε και τα παρακάτω:
«Το βιβλίο που θα αρχίσω να δημοσιεύω από σήμερα έχει μιαν ιδιαιτερότητα, ότι δεν είναι λογοτεχνικό, είναι αναμνήσεις από τα μαθητικά χρόνια του πατέρα μου στο γυμνάσιο της Μυτιλήνης -ένα χρονικό, θα έλεγα, γραμμένο ύστερα από παροτρύνσεις παλαιών συμμαθητών. Γι’ αυτό και δίσταζα να το δημοσιεύσω, αφού αφορά ένα ειδικό κοινό. Από την άλλη, οτιδήποτε έχει σχέση με την εκπαίδευση δεν είναι στερημένο από γενικότερο ενδιαφέρον, ιδίως σε ένα ιστολόγιο που έχει και εκπαιδευτικά ενδιαφέροντα αλλά και πολλούς εκπαιδευτικούς ως σχολιαστές.»
Πράγματι, βρίσκουμε εξαιρετικό το "Τετράδιο" με τις καταγραφές του παλιού μαθητή από το 1ο Γυμνάσιο Μυτιλήνης. Οι αναφορές του σε μαθητές και δασκάλους, μας κάνουν να σκεφτόμαστε πως όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες αλλαγές κι αν μεσολαβήσουν, η ζωντανή και φυσική αλληλεπίδραση ανάμεσα στους διδασκόμενους και τους διδάσκοντες, θα αποτελεί πάντα την ουσία και το περιεχόμενο της εκπαίδευσης.
Περιηγηθείτε, λοιπόν, στο ιστολόγιο του Ν. Σαραντάκου και αφεθείτε στη γοητεία της αφήγησης ενός μαθητή μιας άλλης εποχής, τόσο διαφορετικής και τόσο ίδιας ...
Εκδρομή στο Πυργί με τον Μίλτη
"Ο Μίλτης, όπως κι οι περισσότεροι συνάδελφοί του και μαθητές του, υπόφερε από την πείνα του πρώτου χειμώνα της Κατοχής, κατάφερε όμως να οργανώσει μια εκδρομή της τάξης μας, που μας έμεινε αξέχαστη, γιατί σ’ αντίθεση με άλλες εκδρομές δεν κουβαλήσαμε μαζί μας τρόφιμα (πού να τα βρίσκαμε άλλωστε οι πιο πολλοί), αλλά μαγειρέψαμε επί τόπου!
Κατάφερε και βρήκε ένα μικρό σακί φασόλια, δωρεά ενός φίλου του εμπόρου κι ένα καζάνι, πιάτα και μαχαιροπίρουνα (δεν υπήρχε τότε η ευκολία των πλαστικών), που τα κουβαλήσαμε, εναλλασσόμενοι διαδοχικά, όλοι οι μαθητές, από το Γυμνάσιο ως την Ουτζά. Εκεί στήσαμε το καζάνι σε πέτρες, φέραμε νερό από μια κοντινή πηγή, ανάψαμε φωτιά και ο Γιώργος ο Κουκούλης, που λόγω πατρικού επαγγέλματος ήταν ειδήμων, μας μαγείρεψε μια θαυμαστή φασολάδα.
Φάγαμε όλοι μέχρι σκασμού και χορτάτοι το ρίξαμε στο τραγούδι. Πολλοί από μας είχανε μήνες ίσως να χορτάσουν φαΐ. Δεν ήταν όμως μόνο η ικανοποίηση της πείνας που μας έφερε τέτοιαν ευεξία, όσο η αίσθηση πως αυτενεργούσαμε, πως μαγειρέψαμε μόνοι μας, κάτι που μόνο οι μανάδες μας έκαναν και πως ύστερα φροντίσαμε μόνοι μας να πλύνουμε το καζάνι και τα πιάτα. Με την εκδρομή αυτή ο Μίλτης κέρδισε ολοκληρωτικά την αγάπη μας."
