"περί διδασκάλων" ή τι έχουν να πουν για μας μαθητές και μαθήτριες

  Η μάσκα στα χρόνια της πανδημίας έγινε απαραίτητο χρηστικό αντικείμενο και αναπόσπαστο στοιχείο της καθημερινότητας. Σε χώρους δημόσιους σαν το σχολείο, εκπαιδευτικοί και μαθητές, φέραμε τη μάσκα ως τμήμα του βασικού μας εξοπλισμού, μαζί με την τσάντα και το βιβλίο, όπως φέρει ο δύτης τον αναπνευστήρα. Μάσκες άσπρες, μαύρες, μπλε, που ανεβοκατέβαιναν από το πρόσωπο στην τσέπη, που χάνονταν, κόβονταν, σχίζονταν και στο τέλος πετιούνταν για να φορεθεί η επόμενη, είχαν καθημερινά την τιμητική τους. Οι εκπαιδευτικοί  που τοποθετήθηκαν σε καινούργια σχολεία την περίοδο της πανδημίας κράτησαν για μεγάλο χρονικό διάστημα άγνωστο το πρόσωπό τους από μαθητές, γονείς και συναδέλφους. Οι μαθητές πάλι, αν γνώριζαν τους εκπαιδευτικούς νωρίτερα, ήξεραν και τα πρόσωπά τους. Διαφορετικά κυκλοφορούσαμε όλοι στους ίδιους χώρους με κάποια αμφιβολία για το τι κρύβεται πίσω από αυτό το μικρό προστατευτικό αξεσουάρ. Οι μαθητές με μάσκα και κουκούλα και οι εκπαιδευτικοί με μάσκα και γυαλιά οράσε...

Η Μαργιωρήνη Βασιλειάδη μεταφέρει τις σκέψεις της για τους μαθητές με ειδικές μαθησιακές ανάγκες (όπως δυσλεξία) μέσα από την ιστορία του Ανδρέα. Ο Ανδρέας, γεννημένος στα μέσα της δεκαετίας του εβδομήντα, υπήρξε μαθητής σε μια περίοδο που η λέξη δυσλεξία και το περιεχόμενό της ήταν σχεδόν άγνωστα. Εκείνος όμως, με τη στήριξη της μητέρας του και ορισμένων εκπαιδευτικών, κατάφερε και να σπουδάσει αλλά και να διαπρέψει επαγγελματικά. Η ιστορία του επιβεβαιώνει τον δύσβατο δρόμο των μαθητών με μαθησιακές δυσκολίες. Συγχρόνως όμως τροφοδοτεί τον αναγνώστη με αισιοδοξία, καθώς από την έκβαση της ιστορίας φαίνεται πως η δυσλεξία δεν είναι εμπόδιο στην εξέλιξη ενός παιδιού, ιδιαίτερα όταν υπάρχει θέληση από το ίδιο και στήριξη από το περιβάλλον της οικογένειας και του σχολείου. “Γεια σας. Είμαι ο Ανδρέας και θα σας διηγηθώ την ιστορία μου. Γεννήθηκα το 1976 στην Αθήνα. Όταν πήγα πρώτη δημοτικού φάνηκαν οι πρώτες δυσκολίες μου στη Γλώσσα, στην ανάγνωση, στη γραφή. Η μητέρα μου έπλαθε ζυμάρι κα...

Η Ιωάννα Μαρία Δαββέτα περιγράφει με άμεσο και ζωντανό τρόπο δέκα ξεκάθαρα "θέλω" των μαθητών από τους καθηγητές τους. Πρόκειται για έναν υποθετικό και μονοσήμαντο διάλογο με τον νοερό δάσκαλο ιδωμένο μέσα από τις προσδοκίες των παιδιών τις οποίες εκφράζουν ευθέως και χωρίς περιστροφές. 1. Θέλουμε ο δάσκαλος να κάνει το μάθημα ενδιαφέρον.  Εμείς οι μαθητές έχουμε φαντασία και κοφτερό μυαλό. Θέλουμε και χρειαζόμαστε μια τάξη που να είναι ενεργή και να μπορεί να μας προκαλέσει το ενδιαφέρον για μάθηση και συμμετοχή στο μάθημα. Έτσι ενισχύεται και η απόδοσή μας. 2. Θέλουμε δασκάλους που να έχουν πάθος.  Θέλουμε έναν δάσκαλο που να αγαπάει τη δουλειά του. Μπορούμε να καταλάβουμε αν ένας δάσκαλος δε θέλει να είναι μαζί μας ή γενικότερα στην τάξη. Το να είναι οι δάσκαλοι ενθουσιώδεις με τη διδασκαλία και να δείχνουν ότι αγαπούν τα μαθήματά τους, είναι ένας παράγοντας που μας κεντρίζει την προσοχή και το ενδιαφέρον προς τον ίδιο τον δάσκαλο και το μάθημα. 3. Θέλουμε έναν δάσκαλο πο...

     Ένα ακόμη κείμενο προβληματισμού για τον "ιδανικό καθηγητή" κατατίθεται από τη μαθήτρια της δευτέρας τάξης, Αγορή Μαρία Αλυμάρα . Στο κείμενο αυτό ο αναγνώστης ενημερώνεται για τις απόψεις ενός παιδιού που μετατρέπει τα σχολικά του βιώματα σε σκέψεις και αποκρυσταλλωμένη άποψη για όσα θεωρεί προσόντα ενός ιδανικού εκπαιδευτικού. Με επίκεντρο τη θέση πως όλοι οι μαθητές δεν είναι ίδιοι, επομένως ούτε ο χρόνος ούτε και ο τρόπος που μαθαίνουν, προσεγγίζει τον εκπαιδευτικό μέσα από αξίες όπως η εκτίμηση, η υπομονή και η στερέωση γερών και υγιών σχέσεων με τους μαθητές, μακριά από τα διαγωνίσματα και το άγχος για επιδόσεις. Κ άθε άνθρωπος, για να πετύχει στην επαγγελματική του πορεία πρέπει να διαθέτει ορισμένα προσόντα, με τα σημαντικότερα και πιο κοινά στους περισσότερους τομείς, την εργατικότητα και την επιμονή. Ωστόσο, για έναν καθηγητή γυμνασίου ή λυκείου, αυτά τα χαρακτηριστικά αποτελούν μονάχα ένα κομμάτι του παζλ που αντανακλά την αρτιότητα και «μετρά» την απόδοσή...

Η μαθήτρια της δευτέρας τάξης, Μαρία Ζευγώλη , θέτει και ταυτόχρονα απαντάει το υποθετικό ερώτημα "Ποιος είναι ο ιδανικός δάσκαλος;". Το κείμενό της που ακολουθεί διαμορφώνει ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο οριοθετείται η φιγούρα ενός δασκάλου που κατά τη γνώμη της είναι "ιδανικός". Από το κείμενο ανάμεσα σε πολλά άλλα ενδιαφέροντα σημεία ξεχωρίζουμε το απόσπασμα "ο καλός δάσκαλος δεν κάνει διαχωρισμούς ανάμεσα σε “καλούς” και σε “κακούς” μαθητές. Στόχος του είναι όλοι ανεξαιρέτως να λάβουν το καλύτερο δυνατόν, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει άριστα στην ορθογραφία για τον έναν και εκμάθηση της αλφαβήτας για τον άλλον." Πηγή εικόνας: https://www.trevormuir.com/blog/ Ο δάσκαλος είναι ένας λειτουργός που αναπτύσσει ισχυρούς δεσμούς με τους μαθητές και τους εμπνέει θετικά πρότυπα, δημιουργώντας έτσι ένα περιβάλλον που οι μαθητές γίνονται πιο δημιουργικοί και αποκτούν πολλά ενδιαφέροντα. Για να το καταφέρει αυτό ο δάσκαλος θα πρέπει να συγκεντρώσει κάποια συγκεκριμένα ...

Ο μαθητής της δευτέρας, Χρήστος Ζαμπαύτης (Τμήμα Β1), σκιαγραφεί με μόλις δέκα προτάσεις το προφίλ του ιδανικού δασκάλου. Μόνο που αυτή τη φορά, το κείμενο ντύνεται με εικόνες και μουσική και αποκτά τη μορφή μικρής ταινίας. Η τεχνολογία στην υπηρεσία της εκπαίδευσης ή αλλιώς ο θαυμαστός κόσμος των εικόνων, που τόσο πολύ λατρεύουν τα σημερινά παιδιά. στην υπηρεσία της έκφρασης σκέψεων και συναισθημάτων. Οι εικόνες καθώς και η μουσική επένδυση που χρησιμοποιήθηκαν για τη δημιουργία της ταινίας είναι ελεύθερα πνευματικών δικαιωμάτων.

Η μαθήτρια Μαργιωρήνη Βασιλειάδη γράφει για τον ιδανικό δάσκαλο και περιγράφει τα χαρακτηριστικά του.  Ανάμεσα σε άλλα ενδιαφέροντα, σημειώνει: [...] "Ο δάσκαλος είναι ο κυριότερος άνθρωπος, μετά τους γονείς, που με τις γνώσεις του και την προσωπικότητά του στηρίζει, διδάσκει, διαμορφώνει χαρακτήρες και πολίτες με ελεύθερη κρίση και βούληση." Το άρθρο της αποτελεί μια μελέτη στα προσόντα και τις δεξιότητες που ένας σύγχρονος εκπαιδευτικός καλείται να έχει ώστε να διεκπεραιώνει με επιτυχία το απαιτητικό, αλλά και συνάμα γεμάτο συγκινήσεις έργο που επιτελεί.      Η εκπαίδευση είναι ένας σημαντικός φορέας μόρφωσης και κοινωνικοποίησης των παιδιών μιας κοινωνίας. Βασικό ρόλο στην εκπαίδευση παίζει ο δάσκαλος, ο οποίος είναι μεταδότης γνώσεων, αξιών και προτύπων συμπεριφοράς. Είναι τόσο σημαντικός ο ρόλος του που το επάγγελμα του δασκάλου θεωρείται λειτούργημα, καθώς είναι αυτός που διαπλάθει όχι μόνο τον νου, αλλά και τον χαρακτήρα του μαθητή και μελλοντικού πολίτη. ...

Η Ιωάννα Μαρία Δαββέτα είναι φέτος μαθήτρια της δευτέρας τάξης. Το κείμενό της με τίτλο «Αυτή η κοπέλα», αποτελεί έκπληξη για τον αναγνώστη, όχι μόνο εξαιτίας της πρωτότυπης θεματολογίας, αλλά και για την αλληγορία που περιέχει, η οποία δεν αποκαλύπτεται παρά μόνο στο τέλος. Δευτέρα Γυμνασίου. Ιδιαίτερη χρονιά. Ο καθένας είχε ήδη δημιουργήσει τις δικές του παρέες, είχε κάνει τους δικούς του φίλους. Όλοι άνηκαν σε μικρότερα σύνολα, και το κλασικό γράμμα, καθώς και ο αριθμός που το συνόδευε, ας πούμε Β1, δεν τους καθόριζε. Εκτός από μια κοπέλα. Μια κοπέλα ήσυχη, που περνούσε απαρατήρητη. Ορισμένοι συμμαθητές της ούτε το όνομα της δεν θυμόνταν. Ήταν καινούρια, μόλις είχε έρθει. Δεν είχε τίποτα το ενδιαφέρον η εμφάνισή της, δεν ήταν εκκεντρική. Εκείνη δεν ήταν δημοφιλής, ούτε «αλήτισσα», καθώς ούτε και ντίβα. Ποιος να την κάνει παρέα σε μια ηλικία που τα περισσότερα παιδιά ενδιαφέρονται μόνο για την δημοτικότητα τους και την δημόσια εικόνα τους; Αντίθετα, έπεφτε και θύμα κακομεταχείρισης α...

Στο κείμενό της "Περί σεβασμού" η συνάδελφος Λητώ Δρακοπούλου πραγματεύεται ένα θέμα ιδιαίτερα ενδιαφέρον και επίκαιρο, αφού ο σεβασμός αποτελεί διαχρονικά θεμέλιο λίθο των διαπροσωπικών σχέσεων, όχι μόνο στο σχολείο, αλλά και σε κάθε κοινωνική ομάδα, από την πιο μικρή ως τη μεγαλύτερη. Στο λεξικό διαβάζουμε ότι “σεβασμός” μεταξύ άλλων, είναι ο τρόπος συμπεριφοράς που φανερώνει αναγνώριση της αξίας, της προσωπικότητας, της ιδιαιτερότητας του άλλου. Γι’ αυτή τη διάσταση της έννοιας του σεβασμού θα ήθελα να μιλήσω. Η λέξη μπορεί να ακούγεται «βαριά»-ίσως «παρωχημένη» [1] υπό την έννοια ότι κάθε τόσο κατακλυζόμαστε από νεολογισμούς, λέξεις δηλαδή που έχουν πρόσφατα μπει στο λεξιλόγιό μας και στην καθημερινότητά μας, οπότε κάποιος ενδεχομένως θα χρησιμοποιούσε τη λέξη «ενσυναίσθηση» [2] για να εκφράσει αυτό που θα ήθελα εγώ να πω μιλώντας για «σεβασμό». Αυτό που παρατηρώ να συμβαίνει γύρω μας, είναι άνθρωποι – άτομα που δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται την ύπαρξη των άλλων...

  «Πες μου τι σε ενοχλεί να το αλλάξω ...» είναι ο τίτλος της ανοιχτής επιστολής που γράφει η μαθήτρια της Β΄ Γυμνασίου, Μαργιωρήνη Βασιλειάδη. Θέμα της επιστολής είναι τα παράπονα και οι παραινέσεις που εκφράζει ένα παιδί του σχολείου για όσα δυσχεραίνουν την καθημερινότητά του συνεπεία των απαιτήσεων του αναλυτικού προγράμματος και όχι μόνο. Η επιστολή βρίσκει στα πρόσωπα των καθηγητών και καθηγητριών τους φυσικούς της αποδέκτες. Αγαπητοί μου καθηγητές και αγαπητές μου καθηγήτριες, Θα ήθελα από τη δική μου πλευρά να καταθέσω τις σκέψεις μου, τις αγωνίες και τους προβληματισμούς μου. Ξέρετε ότι έχουμε 17 μαθήματα συν projects με εργασίες και περνάμε 33 ώρες την εβδομάδα μέσα στο σχολείο. Το απόγευμα έχουμε αθλήματα-νους υγιής εν σώματι υγιεί-ξένες γλώσσες, μπαλέτο, μουσική και άλλες δραστηριότητες. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι όταν μας βάζετε πολλές σελίδες για αποστήθιση, πολλές ασκήσεις-εργασίες για το σπίτι μάς περιορίζει τον ελεύθερο χρόνο, που είναι ελάχιστος, μας αγχώνει και ...

Μια περιδιάβαση στον χώρο των σχολικών αναμνήσεων είναι το κείμενο της συναδέλφου φιλολόγου, Λητώς Δρακοπούλου, η οποία με νοσταλγία, αλλά και χιούμορ, παρουσιάζει τις μνήμες της από το σχολείο, από τη μια και από ... την άλλη πλευρά. Για τους εκπαιδευτικούς τα χρόνια του σχολείου είναι το άθροισμα των μαθητικών και των εργασιακών χρόνων και αντιπροσωπεύουν μια πλούσια και αδιάσπαστη ενότητα συσσωρευμένων εμπειριών. Πρόκειται για βιώματα που αποκτιούνται μέσα σε έναν χώρο δημόσιο και κοινό, αλλά συγχρόνως οικείο και γνώριμο, τη σχολική τάξη. “Η ζωή μου όλη, ένα κουδούνι που χτυπάει!” Κάπως έτσι θα μπορούσα να συνοψίσω όλη μου τη ζωή μετά τα πέντε πρώτα χρόνια, που ακόμη δεν είχα κάτσει σε θρανίο. Δώδεκα χρόνια σαν μαθήτρια, φοιτήτρια μετά, ύστερα από λίγο πάλι στις τάξεις από την έδρα αυτή τη φορά. Θυμάμαι την πρώτη μου μέρα στην πρώτη δημοτικού, το γεμάτο απορία βλέμμα που πρέπει να είχα, την εντύπωση που μου έκαναν κάποια από τα άλλα παιδιά, αγόρια, που μου φαίνονταν πολύ ψηλά (ήμουν...

Η μαθήτρια της Β΄ Γυμνασίου (Τμήμα Β2), Δώρα Κελέτση, γράφει τις δικές της απόψεις για το θέμα των διαπροσωπικών σχέσεων και τους παράγοντες που τις διαμορφώνουν στο σύγχρονο σχολείο. Επικεντρώνεται, μάλιστα, στις δυσκολίες των συνθηκών που καλείται η ίδια και οι έφηβοι συνομήλικοί της να αντιμετωπίσουν ως μαθητές, εντός κι εκτός αίθουσας, ζητώντας συγχρόνως την κατανόηση, την αρωγή και την καθοδήγηση των εκπαιδευτικών. Διαβάστε περισσότερα στο άρθρο της με τίτλο “Διαπροσωπικές σχέσεις μαθητών και δασκάλων.”                    Το σχολείο είναι μία κοινότητα που πολλοί άνθρωποι συνυπάρχουν καθημερινά. Είτε νηπιαγωγείο είτε δημοτικό είτε γυμνάσιο είτε λύκειο, τα παιδιά πρέπει να έχουν μία σχέση σεβασμού με τους δασκάλους/καθηγητές. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι και οι καθηγητές δεν πρέπει να σέβονται και να αγαπούν τον κάθε μαθητή γι΄ αυτό που είναι και να μην τον σχολιάζουν υβριστικά για το χρώμα, την καταγωγή ή ακόμα και τις αδυναμίες ...

Στο λογοτεχνικό-και όχι μόνο-ιστολόγιο του συγγραφέα Ν. Σαραντάκου «Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία» , βρίσκουμε σε συνέχειες το αφήγημα του πατέρα του, Δ. Σαραντάκου , με τίτλο «Μαθητές και δάσκαλοι» . Ανάμεσα σε άλλα κατατοπιστικά και ενδιαφέροντα που σημειώνει ο συγγραφέας, διαβάζουμε και τα παρακάτω: «Το βιβλίο που θα αρχίσω να δημοσιεύω από σήμερα έχει μιαν ιδιαιτερότητα, ότι δεν  είναι λογοτεχνικό, είναι αναμνήσεις από τα μαθητικά χρόνια του πατέρα μου στο γυμνάσιο της Μυτιλήνης -ένα χρονικό, θα έλεγα, γραμμένο ύστερα από παροτρύνσεις παλαιών συμμαθητών. Γι’ αυτό και δίσταζα να το δημοσιεύσω, αφού αφορά ένα ειδικό κοινό. Από την άλλη, οτιδήποτε έχει σχέση με την εκπαίδευση δεν είναι στερημένο από γενικότερο ενδιαφέρον, ιδίως σε ένα ιστολόγιο που έχει και εκπαιδευτικά ενδιαφέροντα αλλά και πολλούς εκπαιδευτικούς ως σχολιαστές.» Πράγματι, βρίσκουμε εξαιρετικό το "Τετράδιο"  με τις καταγραφές του παλιού μαθητή από το 1ο Γυμνάσιο Μυτιλήνης. Οι αναφορές του σε μαθητέ...

"Ο λόγος ανάγκη της ψυχής" τιτλοφορείται το σχολικό βιβλίο για τα Κείμενα Λογοτεχνίας Α΄ Γυμνασίου του Υπουργείου Παιδείας και του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου Κύπρου . Ο τίτλος παραπέμπει στο ομότιτλο βιβλίο του Γιώργου Ιωάννου, "Ο λόγος είναι μεγάλη ανάγκη της ψυχής"  (Εκδόσεις Κέδρος, 1996). Στο εισαγωγικό σημείωμα της σχολικής έκδοσης διαβάζουμε: "Στο βιβλίο προτάσσεται η ενότητα των «Παιδικών σχολικών χρόνων», με το σκεπτικό ότι η πρώτη επαφή των μαθητών/μαθητριών με τα λογοτεχνικά κείμενα θα ήταν καλό να γίνει μέσα από ένα θέμα οικείο, που να συνδέεται πιο άμεσα με την εμπειρία τους." Παρακάτω παραθέτουμε τον σύνδεσμο που κατευθύνει στο βιβλίο και στην ενότητα "Παιδικά σχολικά χρόνια" (μορφή pdf). Εδώ ο αναγνώστης θα βρει αποσπάσματα κειμένων ξένων και Ελλήνων λογοτεχνών από τον Τσέχωφ ως τον Μπαρμπώ και από τον Παλαμά ως τον Ταχτσή και τον Χριστιανόπουλο.  "Ο λόγος ανάγκη της ψυχής" Πηγή: https://logom.schools.ac.cy/index.php/e...

Στο Φωτόδεντρο ή αλλιώς Εθνικό Συσσωρευτή Εκπαιδευτικού Περιεχομένου -την κεντρική e-υπηρεσία του Υπουργείου Παιδείας για την ανοιχτή αναζήτηση και διάθεση ψηφιακού υλικού-εντοπίσαμε το μαθησιακό αντικείμενo "Βιβλιοθήκη για τη Σχολική Ζωή" . Ανατρέχοντας στο ψηφιακό αυτό περιβάλλον ξεχωρίσαμε-λόγω της θεματικής συνάφειας-κατάλογο στον οποίο συγκεντρώνονται χαρακτηριστικά λογοτεχνικά κείμενα με θέμα το σχολείο, τον δάσκαλο και τη ζωή των μαθητών. Όλα τα αποσπάσματα περιλαμβάνονται στα σχολικά βιβλία λογοτεχνίας δημοτικού και γυμνασίου. Έλλη Αλεξίου,  «Η Βαγγελίτσα»  [Ανθολόγιο Λογοτεχνικών Κειμένων Ε΄ & Στ΄ Δημοτικού]  Η θέση μιας μαθήτριας δημοτικού μέσα στην τάξη αλλάζει, όταν η δασκάλα ανακαλύπτει ένα κρυφό της ταλέντο. (Για τη ζωή και το έργο της συγγραφέως πατήστε εδώ .) Φιλίπ Μπαρμπώ,  «Η Βιβλιοθήκη μας»  [Ανθολόγιο Λογοτεχνικών Κειμένων Ε΄ & Στ΄ Δημοτικού] Η  οργάνωση μιας σχολικής βιβλιοθήκης από τους μαθητές και τον δάσκαλό τους. Παντελής Κ...