"περί διδασκάλων" ή τι έχουν να πουν για μας μαθητές και μαθήτριες

Στο κείμενό της "Περί σεβασμού" η συνάδελφος Λητώ Δρακοπούλου πραγματεύεται ένα θέμα ιδιαίτερα ενδιαφέρον και επίκαιρο, αφού ο σεβασμός αποτελεί διαχρονικά θεμέλιο λίθο των διαπροσωπικών σχέσεων, όχι μόνο στο σχολείο, αλλά και σε κάθε κοινωνική ομάδα, από την πιο μικρή ως τη μεγαλύτερη. Στο λεξικό διαβάζουμε ότι “σεβασμός” μεταξύ άλλων, είναι ο τρόπος συμπεριφοράς που φανερώνει αναγνώριση της αξίας, της προσωπικότητας, της ιδιαιτερότητας του άλλου. Γι’ αυτή τη διάσταση της έννοιας του σεβασμού θα ήθελα να μιλήσω. Η λέξη μπορεί να ακούγεται «βαριά»-ίσως «παρωχημένη» [1] υπό την έννοια ότι κάθε τόσο κατακλυζόμαστε από νεολογισμούς, λέξεις δηλαδή που έχουν πρόσφατα μπει στο λεξιλόγιό μας και στην καθημερινότητά μας, οπότε κάποιος ενδεχομένως θα χρησιμοποιούσε τη λέξη «ενσυναίσθηση» [2] για να εκφράσει αυτό που θα ήθελα εγώ να πω μιλώντας για «σεβασμό». Αυτό που παρατηρώ να συμβαίνει γύρω μας, είναι άνθρωποι – άτομα που δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται την ύπαρξη των άλλων

  «Πες μου τι σε ενοχλεί να το αλλάξω ...» είναι ο τίτλος της ανοιχτής επιστολής που γράφει η μαθήτρια της Β΄ Γυμνασίου, Μαργιωρήνη Βασιλειάδη. Θέμα της επιστολής είναι τα παράπονα και οι παραινέσεις που εκφράζει ένα παιδί του σχολείου για όσα δυσχεραίνουν την καθημερινότητά του συνεπεία των απαιτήσεων του αναλυτικού προγράμματος και όχι μόνο. Η επιστολή βρίσκει στα πρόσωπα των καθηγητών και καθηγητριών τους φυσικούς της αποδέκτες. Αγαπητοί μου καθηγητές και αγαπητές μου καθηγήτριες, Θα ήθελα από τη δική μου πλευρά να καταθέσω τις σκέψεις μου, τις αγωνίες και τους προβληματισμούς μου. Ξέρετε ότι έχουμε 17 μαθήματα συν projects με εργασίες και περνάμε 33 ώρες την εβδομάδα μέσα στο σχολείο. Το απόγευμα έχουμε αθλήματα-νους υγιής εν σώματι υγιεί-ξένες γλώσσες, μπαλέτο, μουσική και άλλες δραστηριότητες. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι όταν μας βάζετε πολλές σελίδες για αποστήθιση, πολλές ασκήσεις-εργασίες για το σπίτι μάς περιορίζει τον ελεύθερο χρόνο, που είναι ελάχιστος, μας αγχώνει και μας