"περί διδασκάλων" ή τι έχουν να πουν για μας μαθητές και μαθήτριες

Μια περιδιάβαση στον χώρο των σχολικών αναμνήσεων είναι το κείμενο της συναδέλφου φιλολόγου, Λητώς Δρακοπούλου, η οποία με νοσταλγία, αλλά και χιούμορ, παρουσιάζει τις μνήμες της από το σχολείο, από τη μια και από ... την άλλη πλευρά. Για τους εκπαιδευτικούς τα χρόνια του σχολείου είναι το άθροισμα των μαθητικών και των εργασιακών χρόνων και αντιπροσωπεύουν μια πλούσια και αδιάσπαστη ενότητα συσσωρευμένων εμπειριών. Πρόκειται για βιώματα που αποκτιούνται μέσα σε έναν χώρο δημόσιο και κοινό, αλλά συγχρόνως οικείο και γνώριμο, τη σχολική τάξη. “Η ζωή μου όλη, ένα κουδούνι που χτυπάει!” Κάπως έτσι θα μπορούσα να συνοψίσω όλη μου τη ζωή μετά τα πέντε πρώτα χρόνια, που ακόμη δεν είχα κάτσει σε θρανίο. Δώδεκα χρόνια σαν μαθήτρια, φοιτήτρια μετά, ύστερα από λίγο πάλι στις τάξεις από την έδρα αυτή τη φορά. Θυμάμαι την πρώτη μου μέρα στην πρώτη δημοτικού, το γεμάτο απορία βλέμμα που πρέπει να είχα, την εντύπωση που μου έκαναν κάποια από τα άλλα παιδιά, αγόρια, που μου φαίνονταν πολύ ψηλά (ήμουν...

Η μαθήτρια της Β΄ Γυμνασίου (Τμήμα Β2), Δώρα Κελέτση, γράφει τις δικές της απόψεις για το θέμα των διαπροσωπικών σχέσεων και τους παράγοντες που τις διαμορφώνουν στο σύγχρονο σχολείο. Επικεντρώνεται, μάλιστα, στις δυσκολίες των συνθηκών που καλείται η ίδια και οι έφηβοι συνομήλικοί της να αντιμετωπίσουν ως μαθητές, εντός κι εκτός αίθουσας, ζητώντας συγχρόνως την κατανόηση, την αρωγή και την καθοδήγηση των εκπαιδευτικών. Διαβάστε περισσότερα στο άρθρο της με τίτλο “Διαπροσωπικές σχέσεις μαθητών και δασκάλων.”                    Το σχολείο είναι μία κοινότητα που πολλοί άνθρωποι συνυπάρχουν καθημερινά. Είτε νηπιαγωγείο είτε δημοτικό είτε γυμνάσιο είτε λύκειο, τα παιδιά πρέπει να έχουν μία σχέση σεβασμού με τους δασκάλους/καθηγητές. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι και οι καθηγητές δεν πρέπει να σέβονται και να αγαπούν τον κάθε μαθητή γι΄ αυτό που είναι και να μην τον σχολιάζουν υβριστικά για το χρώμα, την καταγωγή ή ακόμα και τις αδυναμίες ...