"Διαπροσωπικές σχέσεις μαθητών και δασκάλων." Άρθρο της μαθήτριας Δώρας Κελέτση
Το σχολείο είναι μία κοινότητα που πολλοί άνθρωποι συνυπάρχουν καθημερινά. Είτε νηπιαγωγείο είτε δημοτικό είτε γυμνάσιο είτε λύκειο, τα παιδιά πρέπει να έχουν μία σχέση σεβασμού με τους δασκάλους/καθηγητές. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι και οι καθηγητές δεν πρέπει να σέβονται και να αγαπούν τον κάθε μαθητή γι΄ αυτό που είναι και να μην τον σχολιάζουν υβριστικά για το χρώμα, την καταγωγή ή ακόμα και τις αδυναμίες του σε κάποιο μάθημα. Όσο για τα παιδιά που έχουν ιδιαιτερότητες, όπως αυτισμό ή δυσλεξία, πρέπει να τα βοηθά όλη η τάξη, όχι μόνο οι καθηγητές. Το να είσαι αποδεκτός στο σύνολο είναι πολύ σημαντικό για την ψυχολογία των παιδιών, ιδιαίτερα στην εφηβεία. Ωστόσο, να ανήκεις σε κάποια παρέα ή ομάδα και να νιώθεις πως κάνεις τους υπόλοιπους να γελάνε και ότι σε συμπαθούν, είναι και αυτό πολύ σημαντικό. Το να νιώθεις ότι αγαπάς και αγαπιέσαι είναι από τα ομορφότερα συναισθήματα.
Όσον αφορά στις σχέσεις των μαθητών με τους καθηγητές, θεωρώ ιδανικό και για τις δύο πλευρές να σέβεται ο ένας τον άλλο. Πρέπει να υπάρχει όμως κι αυτό το συναίσθημα της συμπόνιας και της ανοχής, διότι ποτέ δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι περνάει ο καθένας, όταν κλείνουν οι πόρτες στο σπίτι του. Οι καθηγητές πρέπει να καταλάβουν πως το να είσαι έφηβος στις μέρες μας είναι πολύ δύσκολο αφού είμαστε, ψυχολογικά, μια "φορτισμένη γενιά". Το να μην παρασυρθεί κάποιος από το "κακό παράδειγμα" είναι εξίσου πολύ δύσκολο. Με την ίδια λογική, ορισμένοι καθηγητές πιστεύουν ότι στο σπίτι, όταν γυρνάμε από το σχολείο, η μόνη μας υποχρέωση είναι να μελετήσουμε μόνο για το μάθημα που διδάσκουν οι ίδιοι. Αλλά αυτό δεν ισχύει. Τα παιδιά του γυμνασίου και του λυκείου έχουν πολύ φορτωμένο πρόγραμμα συν φροντιστήρια, δραστηριότητες κλπ. Είναι προφανές ότι πιεζόμαστε, οι περισσότεροι τουλάχιστον, να τα προλάβουμε όλα. Σε αυτό πρέπει να μας βοηθήσουν και οι καθηγητές συζητώντας με εμάς ή συμβουλεύοντάς μας για τη σωστή διαχείριση του χρόνου μας, για παράδειγμα πώς να αξιοποιήσουμε τον ελεύθερό μας χρόνο. Δυστυχώς όμως, υπάρχουν πολλά αναπάντητα ερωτήματα που βασανίζουν τους μαθητές και προκαλούν νεύρα και εντάσεις στο σχολείο, στο σπίτι κλπ. Συμπερασματικά, πιστεύω πως, αν ο καθένας βάλει το λιθαράκι του και δουλέψει λίγο με τον εαυτό του, θα καταφέρουμε όλοι μαζί να κάνουμε το σχολείο έναν χώρο ευχάριστο και όχι έναν χώρο που προκαλεί στρες.
"Διαπροσωπικές σχέσεις μαθητών και δασκάλων", Δώρα Κελέτση, 2022
