"Ο ιδανικός καθηγητής". Από τη μαθήτρια Αγορή Μαρία Αλυμάρα
Ένα ακόμη κείμενο προβληματισμού για τον "ιδανικό καθηγητή" κατατίθεται από τη μαθήτρια της δευτέρας τάξης, Αγορή Μαρία Αλυμάρα. Στο κείμενο αυτό ο αναγνώστης ενημερώνεται για τις απόψεις ενός παιδιού που μετατρέπει τα σχολικά του βιώματα σε σκέψεις και αποκρυσταλλωμένη άποψη για όσα θεωρεί προσόντα ενός ιδανικού εκπαιδευτικού. Με επίκεντρο τη θέση πως όλοι οι μαθητές δεν είναι ίδιοι, επομένως ούτε ο χρόνος ούτε και ο τρόπος που μαθαίνουν, προσεγγίζει τον εκπαιδευτικό μέσα από αξίες όπως η εκτίμηση, η υπομονή και η στερέωση γερών και υγιών σχέσεων με τους μαθητές, μακριά από τα διαγωνίσματα και το άγχος για επιδόσεις.
Κάθε άνθρωπος, για να πετύχει στην επαγγελματική του πορεία πρέπει να διαθέτει ορισμένα προσόντα, με τα σημαντικότερα και πιο κοινά στους περισσότερους τομείς, την εργατικότητα και την επιμονή. Ωστόσο, για έναν καθηγητή γυμνασίου ή λυκείου, αυτά τα χαρακτηριστικά αποτελούν μονάχα ένα κομμάτι του παζλ που αντανακλά την αρτιότητα και «μετρά» την απόδοσή του, όχι μόνο όσο αφορά τη διδασκαλία, αλλά και την υγιή σχέση του με τους μαθητές.
Με βάση τα παραπάνω θα επιχειρήσω να αποτυπώσω την προσωπική μου άποψη για τις δεξιότητες που καλείται να αναπτύξει κάποιος που επιλέγει να ασχοληθεί με την εκπαίδευση.
Αρχικά, για να μπορέσει ο εκπαιδευτικός να προσεγγίσει τους μαθητές και να τους μεταδώσει τον ενθουσιασμό του και τις γνώσεις του για το μάθημα ώστε να το «αγαπήσουν» και εκείνοι, θα πρέπει να κάνει ελκυστική την παράδοση του μαθήματος. Πώς γίνεται όμως ελκυστικό ένα μάθημα; Στεκόμενη στην πλευρά του μαθητή εκτιμώ ότι, όταν η παράδοση είναι παραστατική και με παραδείγματα του γνωστικού μας πεδίου, καταφέρνει να κεντρίσει το ενδιαφέρον των παιδιών. Για να επιτευχθεί αυτό, είναι απαραίτητο ο ίδιος ο καθηγητής να αγαπά το αντικείμενο με το οποίο ασχολείται και να είναι πρόθυμος να μοιραστεί τις γνώσεις του με τους μαθητές, και κυρίως να είναι ανοιχτός για απορίες.
Εξίσου σημαντικό είναι ο καθηγητής να περνάει στους μαθητές το μήνυμα ότι η κατάκτηση νέων γνώσεων και η ανάπτυξη δεξιοτήτων, όπως η επικοινωνία με τους άλλους, η αυτοεκτίμηση ή ακόμη και ο αυτοέλεγχος, έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία από τα αποτελέσματα των διαγωνισμάτων ή των γραπτών εξετάσεων που, να σημειωθεί, πλέον έχουν καταλήξει να είναι η κύρια πηγή άγχους της πλειοψηφίας των μαθητών αντί για μια απλή μέθοδος αξιολόγησης. Ακόμη και κάποιοι εκπαιδευτικοί θα έλεγα ότι φαίνεται να τα θεωρούν τόσο αναγκαία, που παραλείπουν να εξηγήσουν στους μαθητές τα στοιχεία του μαθήματος που δεν έχουν κατανοήσει πλήρως, καθώς αυτό θα καθυστερούσε τη διεξαγωγή του διαγωνίσματος.
Επιπροσθέτως, για εμένα ξεχωρίζουν οι εκπαιδευτικοί που καταφέρνουν να προσαρμόζουν το μάθημα ανάλογα με τις ανάγκες των μαθητών ώστε μέχρι και ο πιο αδύναμος μαθησιακά να μπορεί να συμμετέχει με τον δικό του τρόπο. Αυτός ο μαθητής, όπως και κάθε μαθητής, θα πρέπει να δέχεται επαίνους κυρίως για την προσπάθεια παρά για τα αποτελέσματά της, καθώς σε όλα τα σχολεία υπάρχουν μαθητές που πάσχουν από διαταραχές, οι οποίες κάνουν το «άριστα» πιο δύσκολο για εκείνους. Το κάθε παιδί είναι μοναδικό, σκέφτεται μοναδικά και δε λειτουργεί πάντα με τον ρυθμό που προσδοκούν οι καθηγητές του. Θα ήταν πραγματικά άδικο ένα παιδί να θεωρεί τον εαυτό του «χαζό», επειδή δεν μπόρεσε να λύσει μια άσκηση αρκετά γρήγορα, ώστε να επιβραβευθεί.
Τέλος, οι μαθητές θα θυμούνται τον καθηγητή που θέλησε να καταλάβει πώς νιώθουν και στα δύσκολα τους ενθάρρυνε. Σίγουρα, ο εκπαιδευτικός δεν είναι υποχρεωμένος να λύσει όλα τα προβλήματα των μαθητών του. Όμως, το να προσπαθεί να δώσει εξήγηση στις αρνητικές συμπεριφορές τους χωρίς να τους υποτιμά, τον κάνει λίγο πιο σπουδαίο από τους υπόλοιπους.
Αγορή Μαρία Αλυμάρα, "Ο ιδανικός καθηγητής", 2022
