"Η ιστορία του Ανδρέα". Από τη μαθήτρια Μαργιωρήνη Βασιλειάδη
Η Μαργιωρήνη Βασιλειάδη μεταφέρει τις σκέψεις της για τους μαθητές με ειδικές μαθησιακές ανάγκες (όπως δυσλεξία) μέσα από την ιστορία του Ανδρέα. Ο Ανδρέας, γεννημένος στα μέσα της δεκαετίας του εβδομήντα, υπήρξε μαθητής σε μια περίοδο που η λέξη δυσλεξία και το περιεχόμενό της ήταν σχεδόν άγνωστα. Εκείνος όμως, με τη στήριξη της μητέρας του και ορισμένων εκπαιδευτικών, κατάφερε και να σπουδάσει αλλά και να διαπρέψει επαγγελματικά. Η ιστορία του επιβεβαιώνει τον δύσβατο δρόμο των μαθητών με μαθησιακές δυσκολίες. Συγχρόνως όμως τροφοδοτεί τον αναγνώστη με αισιοδοξία, καθώς από την έκβαση της ιστορίας φαίνεται πως η δυσλεξία δεν είναι εμπόδιο στην εξέλιξη ενός παιδιού, ιδιαίτερα όταν υπάρχει θέληση από το ίδιο και στήριξη από το περιβάλλον της οικογένειας και του σχολείου.
“Γεια σας. Είμαι ο Ανδρέας και θα σας διηγηθώ την ιστορία μου.
Γεννήθηκα το 1976 στην Αθήνα. Όταν πήγα πρώτη δημοτικού φάνηκαν οι πρώτες δυσκολίες μου στη Γλώσσα, στην ανάγνωση, στη γραφή. Η μητέρα μου έπλαθε ζυμάρι και με έβαζε να φτιάχνω τα γράμματα στο σωστό σχήμα και να λέω τη φωνούλα κάθε γράμματος. Μου φαινόταν τόσο δύσκολο μα και διασκεδαστικό! Στο χαρτί όμως ήταν ακόμα πιο δύσκολο! Η ορθογραφία μού φαινόταν άγνωστο τοπίο, κοκκινάδια σε όλο το χαρτί! Έτσι μέσα στην τάξη, αντί να προσέχω τη δασκάλα, παρατηρούσα από το τζάμι τα πουλάκια, τα δέντρα, τον ουρανό. Αχ, πόσες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου, που απότομα διέκοπτε η απειλητική, θυμωμένη φωνή της δασκάλας.
Μια μέρα η δασκάλα είχε θυμώσει τόσο που με αποκάλεσε «βλ..α» και τότε χύμηξα έξω από τη πόρτα και ανέβηκα σε ένα δέντρο της αυλής. Μάταια η δασκάλα με παρακαλούσε να κατέβω από το δέντρο και, όταν κατέβηκα πια, έφυγα από το σχολείο. Περιφερόμουν στον δρόμο και σκεφτόμουν τα δάκρυα της μαμάς μου. Η δασκάλα είπε στη μαμά μου ότι μάλλον έχω νοητική υστέρηση και να με πάει σε γιατρό. Άρχισε η μαμά μου να ψάχνει άρθρα, να ρωτάει γιατρούς και έμαθε μια καινούργια λέξη, τη «δυσλεξία». Ίσως ήμουν από τα πρώτα παιδιά στην Ελλάδα που πήραν διάγνωση δυσλεξίας. Άρχισα μαθήματα με ειδικούς παιδαγωγούς και μιλούσα με ψυχολόγο που με βοηθούσε να αντιμετωπίσω την χαμηλή αυτοεκτίμηση που είχα αναπτύξει.
Στην τελευταία τάξη του δημοτικού, ο εξαίρετος δάσκαλός μου με είχε κάνει βοηθό του και με αποκαλούσε «επιστήμονα». Αυτό έκανε και τους συμμαθητές μου να με θέλουν για φίλο και να με καλούν σε γιορτές. Ήμουν χαρούμενος, αν και ακόμα πιεζόμουν με τα μαθήματα. Στο γυμνάσιο οι περισσότεροι καθηγητές δεν ήξεραν τη δυσλεξία, τούς τη σύστησε η μαμά μου. Κάποιοι το αποδέχονταν και προσπαθούσαν να με στηρίξουν αλλά αρκετοί πίστευαν ότι είμαι απλά ένας τεμπέλης. Μου άρεσε το μάθημα της ιστορίας πολύ, αν και δεν μπορούσα να την αποστηθίσω, όσο και να προσπαθούσα.
Στο λύκειο η προετοιμασία για τις Πανελλήνιες μού πρόσθετε βάρος και άγχος και, επειδή δεν πίστευα στον εαυτό μου, παράτησα το όνειρο να γίνω ιστορικός. Έφυγα στο εξωτερικό για εργασία και μέσα σε λίγο χρόνο έμαθα αγγλικά - δεν μπορούσα με τίποτα να τα μάθω όταν ήμουν μαθητής - και μπήκα στο Πανεπιστήμιο. Εκεί με συστηματική και στοχευμένη βοήθεια από καθηγητές και ειδικούς συμβούλους κατάφερα να τελειώσω και το μεταπτυχιακό μου στις Πολιτικές Επιστήμες σε ένα από τα δυσκολότερα Πανεπιστήμια παγκοσμίως. Αυτή τη στιγμή έχω επιλέξει να ζω μόνιμα στο εξωτερικό και να εργάζομαι στο Πανεπιστήμιο και στο Δημαρχείο της περιοχής μου.”
Η δυσλεξία και οι υπόλοιπες μαθησιακές δυσκολίες είναι σοβαρά εμπόδια στη ζωή των μαθητών, όχι όμως αξεπέραστα. Πολλοί δυσλεκτικοί μαθητές με αποτυχίες και χαμηλές βαθμολογίες στο σχολείο εξελίχτηκαν σε επιτυχημένους και καταξιωμένους επαγγελματίες στη ζωή, και αυτό είναι το πιο σπουδαίο!
Το σχολείο οφείλει να καλλιεργεί τον ΑΝΘΡΩΠΟ, να δίνει ευκαιρίες και να συμπορεύεται με τις ανάγκες κάθε παιδιού, πέρα από βαθμούς, διαγωνίσματα, εξετάσεις.
"Η ιστορία του Ανδρέα", Μαργιωρήνη Βασιλειάδη, 2022
Πηγή εικόνας 1: www.aura.org.uk
Πηγή εικόνας 2: www.enlogw.gr
