Το κουδούνι δε χτυπάει στη ζωή μου πια. Οι σκέψεις μιας συνταξιούχου φιλολόγου.
Διάβασα πρόσφατα το κείμενο που είχα γράψει για το blog του σχολείου μας, «Περί διδασκάλων». Έτσι, μου ήρθε η σκέψη να γράψω ένα καινούργιο κείμενο κάτω από άλλες συνθήκες πια, ενάμιση χρόνο μακριά από τις τάξεις, μακριά από αυτό που είχα χαρακτηρίσει ως «φυσικό μου χώρο». Όσο ήμουν αυτό που ονομάζουμε «εν ενεργεία καθηγήτρια», τύχαινε να μιλήσω με συνταξιούχους συναδέλφους. Η συντριπτική τους πλειοψηφία απολάμβανε τη νέα φάση, αυτή χωρίς σχολείο, παιδιά, διορθώματα και τα συναφή. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που κάποιοι είχαν πει ότι αισθάνονται σαν να μην πέρασαν ποτέ από τον χώρο της εκπαίδευσης, σαν να τα είχαν όλα απωθήσει δηλαδή. Ακούγοντάς τους τότε, από τη μία δικαιολογούσα αυτό το συναίσθημα ως απόρροια μιας κούρασης που έρχεται με τον χρόνο, από την άλλη μου προξενούσε έκπληξη. Τι ήταν αυτό που με εξέπληττε; Το ότι η δουλειά μας έχει να κάνει με ανθρώπινες σχέσεις, και μάλιστα με παιδιά. Δεν πρόκειται για μια στεγνή, γραφειοκρατική δουλειά, αλλά για μία διαρκώς εναλλασσόμενη εμπ...