"περί διδασκάλων" ή τι έχουν να πουν για μας μαθητές και μαθήτριες

Η μαθήτρια της δευτέρας τάξης, Μαρία Ζευγώλη , θέτει και ταυτόχρονα απαντάει το υποθετικό ερώτημα "Ποιος είναι ο ιδανικός δάσκαλος;". Το κείμενό της που ακολουθεί διαμορφώνει ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο οριοθετείται η φιγούρα ενός δασκάλου που κατά τη γνώμη της είναι "ιδανικός". Από το κείμενο ανάμεσα σε πολλά άλλα ενδιαφέροντα σημεία ξεχωρίζουμε το απόσπασμα "ο καλός δάσκαλος δεν κάνει διαχωρισμούς ανάμεσα σε “καλούς” και σε “κακούς” μαθητές. Στόχος του είναι όλοι ανεξαιρέτως να λάβουν το καλύτερο δυνατόν, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει άριστα στην ορθογραφία για τον έναν και εκμάθηση της αλφαβήτας για τον άλλον." Πηγή εικόνας: https://www.trevormuir.com/blog/ Ο δάσκαλος είναι ένας λειτουργός που αναπτύσσει ισχυρούς δεσμούς με τους μαθητές και τους εμπνέει θετικά πρότυπα, δημιουργώντας έτσι ένα περιβάλλον που οι μαθητές γίνονται πιο δημιουργικοί και αποκτούν πολλά ενδιαφέροντα. Για να το καταφέρει αυτό ο δάσκαλος θα πρέπει να συγκεντρώσει κάποια συγκεκριμένα ...

Ο μαθητής της δευτέρας, Χρήστος Ζαμπαύτης (Τμήμα Β1), σκιαγραφεί με μόλις δέκα προτάσεις το προφίλ του ιδανικού δασκάλου. Μόνο που αυτή τη φορά, το κείμενο ντύνεται με εικόνες και μουσική και αποκτά τη μορφή μικρής ταινίας. Η τεχνολογία στην υπηρεσία της εκπαίδευσης ή αλλιώς ο θαυμαστός κόσμος των εικόνων, που τόσο πολύ λατρεύουν τα σημερινά παιδιά. στην υπηρεσία της έκφρασης σκέψεων και συναισθημάτων. Οι εικόνες καθώς και η μουσική επένδυση που χρησιμοποιήθηκαν για τη δημιουργία της ταινίας είναι ελεύθερα πνευματικών δικαιωμάτων.

Η μαθήτρια Μαργιωρήνη Βασιλειάδη γράφει για τον ιδανικό δάσκαλο και περιγράφει τα χαρακτηριστικά του.  Ανάμεσα σε άλλα ενδιαφέροντα, σημειώνει: [...] "Ο δάσκαλος είναι ο κυριότερος άνθρωπος, μετά τους γονείς, που με τις γνώσεις του και την προσωπικότητά του στηρίζει, διδάσκει, διαμορφώνει χαρακτήρες και πολίτες με ελεύθερη κρίση και βούληση." Το άρθρο της αποτελεί μια μελέτη στα προσόντα και τις δεξιότητες που ένας σύγχρονος εκπαιδευτικός καλείται να έχει ώστε να διεκπεραιώνει με επιτυχία το απαιτητικό, αλλά και συνάμα γεμάτο συγκινήσεις έργο που επιτελεί.      Η εκπαίδευση είναι ένας σημαντικός φορέας μόρφωσης και κοινωνικοποίησης των παιδιών μιας κοινωνίας. Βασικό ρόλο στην εκπαίδευση παίζει ο δάσκαλος, ο οποίος είναι μεταδότης γνώσεων, αξιών και προτύπων συμπεριφοράς. Είναι τόσο σημαντικός ο ρόλος του που το επάγγελμα του δασκάλου θεωρείται λειτούργημα, καθώς είναι αυτός που διαπλάθει όχι μόνο τον νου, αλλά και τον χαρακτήρα του μαθητή και μελλοντικού πολίτη. ...

Η Ιωάννα Μαρία Δαββέτα είναι φέτος μαθήτρια της δευτέρας τάξης. Το κείμενό της με τίτλο «Αυτή η κοπέλα», αποτελεί έκπληξη για τον αναγνώστη, όχι μόνο εξαιτίας της πρωτότυπης θεματολογίας, αλλά και για την αλληγορία που περιέχει, η οποία δεν αποκαλύπτεται παρά μόνο στο τέλος. Δευτέρα Γυμνασίου. Ιδιαίτερη χρονιά. Ο καθένας είχε ήδη δημιουργήσει τις δικές του παρέες, είχε κάνει τους δικούς του φίλους. Όλοι άνηκαν σε μικρότερα σύνολα, και το κλασικό γράμμα, καθώς και ο αριθμός που το συνόδευε, ας πούμε Β1, δεν τους καθόριζε. Εκτός από μια κοπέλα. Μια κοπέλα ήσυχη, που περνούσε απαρατήρητη. Ορισμένοι συμμαθητές της ούτε το όνομα της δεν θυμόνταν. Ήταν καινούρια, μόλις είχε έρθει. Δεν είχε τίποτα το ενδιαφέρον η εμφάνισή της, δεν ήταν εκκεντρική. Εκείνη δεν ήταν δημοφιλής, ούτε «αλήτισσα», καθώς ούτε και ντίβα. Ποιος να την κάνει παρέα σε μια ηλικία που τα περισσότερα παιδιά ενδιαφέρονται μόνο για την δημοτικότητα τους και την δημόσια εικόνα τους; Αντίθετα, έπεφτε και θύμα κακομεταχείρισης α...

Στο κείμενό της "Περί σεβασμού" η συνάδελφος Λητώ Δρακοπούλου πραγματεύεται ένα θέμα ιδιαίτερα ενδιαφέρον και επίκαιρο, αφού ο σεβασμός αποτελεί διαχρονικά θεμέλιο λίθο των διαπροσωπικών σχέσεων, όχι μόνο στο σχολείο, αλλά και σε κάθε κοινωνική ομάδα, από την πιο μικρή ως τη μεγαλύτερη. Στο λεξικό διαβάζουμε ότι “σεβασμός” μεταξύ άλλων, είναι ο τρόπος συμπεριφοράς που φανερώνει αναγνώριση της αξίας, της προσωπικότητας, της ιδιαιτερότητας του άλλου. Γι’ αυτή τη διάσταση της έννοιας του σεβασμού θα ήθελα να μιλήσω. Η λέξη μπορεί να ακούγεται «βαριά»-ίσως «παρωχημένη» [1] υπό την έννοια ότι κάθε τόσο κατακλυζόμαστε από νεολογισμούς, λέξεις δηλαδή που έχουν πρόσφατα μπει στο λεξιλόγιό μας και στην καθημερινότητά μας, οπότε κάποιος ενδεχομένως θα χρησιμοποιούσε τη λέξη «ενσυναίσθηση» [2] για να εκφράσει αυτό που θα ήθελα εγώ να πω μιλώντας για «σεβασμό». Αυτό που παρατηρώ να συμβαίνει γύρω μας, είναι άνθρωποι – άτομα που δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται την ύπαρξη των άλλων...

  «Πες μου τι σε ενοχλεί να το αλλάξω ...» είναι ο τίτλος της ανοιχτής επιστολής που γράφει η μαθήτρια της Β΄ Γυμνασίου, Μαργιωρήνη Βασιλειάδη. Θέμα της επιστολής είναι τα παράπονα και οι παραινέσεις που εκφράζει ένα παιδί του σχολείου για όσα δυσχεραίνουν την καθημερινότητά του συνεπεία των απαιτήσεων του αναλυτικού προγράμματος και όχι μόνο. Η επιστολή βρίσκει στα πρόσωπα των καθηγητών και καθηγητριών τους φυσικούς της αποδέκτες. Αγαπητοί μου καθηγητές και αγαπητές μου καθηγήτριες, Θα ήθελα από τη δική μου πλευρά να καταθέσω τις σκέψεις μου, τις αγωνίες και τους προβληματισμούς μου. Ξέρετε ότι έχουμε 17 μαθήματα συν projects με εργασίες και περνάμε 33 ώρες την εβδομάδα μέσα στο σχολείο. Το απόγευμα έχουμε αθλήματα-νους υγιής εν σώματι υγιεί-ξένες γλώσσες, μπαλέτο, μουσική και άλλες δραστηριότητες. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι όταν μας βάζετε πολλές σελίδες για αποστήθιση, πολλές ασκήσεις-εργασίες για το σπίτι μάς περιορίζει τον ελεύθερο χρόνο, που είναι ελάχιστος, μας αγχώνει και ...

Μια περιδιάβαση στον χώρο των σχολικών αναμνήσεων είναι το κείμενο της συναδέλφου φιλολόγου, Λητώς Δρακοπούλου, η οποία με νοσταλγία, αλλά και χιούμορ, παρουσιάζει τις μνήμες της από το σχολείο, από τη μια και από ... την άλλη πλευρά. Για τους εκπαιδευτικούς τα χρόνια του σχολείου είναι το άθροισμα των μαθητικών και των εργασιακών χρόνων και αντιπροσωπεύουν μια πλούσια και αδιάσπαστη ενότητα συσσωρευμένων εμπειριών. Πρόκειται για βιώματα που αποκτιούνται μέσα σε έναν χώρο δημόσιο και κοινό, αλλά συγχρόνως οικείο και γνώριμο, τη σχολική τάξη. “Η ζωή μου όλη, ένα κουδούνι που χτυπάει!” Κάπως έτσι θα μπορούσα να συνοψίσω όλη μου τη ζωή μετά τα πέντε πρώτα χρόνια, που ακόμη δεν είχα κάτσει σε θρανίο. Δώδεκα χρόνια σαν μαθήτρια, φοιτήτρια μετά, ύστερα από λίγο πάλι στις τάξεις από την έδρα αυτή τη φορά. Θυμάμαι την πρώτη μου μέρα στην πρώτη δημοτικού, το γεμάτο απορία βλέμμα που πρέπει να είχα, την εντύπωση που μου έκαναν κάποια από τα άλλα παιδιά, αγόρια, που μου φαίνονταν πολύ ψηλά (ήμουν...